Eind goed, al goed.

We zijn alweer een tijdje verder. We zijn weer thuis. Maar we missen nog een paar dagen in ons verhaal. Daarom gaan we even een weekje terug in de tijd.

Maandag de 22e vertrekken we vanuit Chobe naar Victoria Falls Village. We hebben geen eigen auto meer, dus we worden vandaag vervoerd. Alleen de chauffeurs van de Transfer service kunnen de grens niet over. Dat betekent dat de eerste chauffeur ons tot vlak voor de grens brengt, en de andere chauffeur ons vlak na de grens oppikt. Dat gaat gelukkig allemaal vrij soepel. Alleen een grens betekent papierwerk, en veel wachten. Het kost ons maar liefst anderhalf uur om een visum te krijgen. En dat in de brandende zon...

Afijn, nadat we het verplichte visum hebben (dat werkt in Zimbabwe niet met een 'simpele' stempel, maar met een heel plakkaat dat gelijk een hele bladzijde in je paspoort kost) kunnen we door richting de volgende lodge. Ook deze ziet er weer prachtig uit, ware het niet dat er een ware muggenplaag in één van onze huisjes heerst. Letterlijk honderden muggen zwermen rond. Gelukkig heeft de receptie voor ons een anti-muggen-spray. Dat laten we intrekken, en in de tussentijd gaan wij even naar het dorp toe, om wat souvenirs in te slaan. Deels voor onszelf, en deels voor de thuisblijvers. Na veel overhalen, afdingen en onderhandelen hebben we allemaal wat leuke dingetjes verzameld en gaan we lekker de rest van de dag aan het (ijskoude) zwembad hangen.

De volgende dag gaan we op bezoek bij één van de grootste attracties van Afrika: de Victoria watervallen. Het begint goed. De zon schijnt lekker, en het is droog. Het duurt echter niet lang of we voelen de eerste spetters. Niet van de regen, maar van de watervallen. Wat een enorme dingen, en wat veel water komt er naar beneden zeg! We zijn blij met onze poncho's. Eén van ons had spijt, want diens poncho lag nog in het huisje. Diegene was dus zeiknat aan het eind van de dag. Eigen schuld, dikke...
We hebben onwijs genoten. Wat een geweld, wat een gedonder. Hier merk je niks meer van de droogte van de afgelopen weken. Wat een tegenstelling, bijna onwerkelijk.

Woensdag is het helaas alweer de dag om naar huis te reizen. Victoria Falls heeft een eigen vliegveldje waarvandaan we naar Johannesburg vliegen. Dat gaat allemaal prima. Maar daarna begint het lange wachten. We komen aan het begin van de middag aan in Johannesburg, en de vlucht terug naar Amsterdam vertrekt pas om 23.15. Dat valt allemaal niet mee. Aan het eind van de vakantie wil iedereen graag naar huis, is iedereen moe, en zit niemand er meer op te wachten om lang te moeten wachten. Zeker niet als je aan het begin van de avond ook nog te horen krijgt dat het vliegtuig al bijna een uur vertraging heeft vanwege stakende cateraars in Johannesburg.

Gelukkig gaat de vlucht vrij soepel zodat we maar met 20 minuten vertraging landen in een plensbui in Amsterdam. Echter, is daar ook nog een probleempje met olie bij de gate. Die moet eerst opgeruimd worden. En in plaats van dan gewoon maar aan een andere gate te gaan staan wordt het vliegtuig gewoon ergens geparkeerd en moeten we gewoon maar verder wachten. Uiteindelijk kunnen we na bijna 12 uur toch het vliegtuig uit. Gelukkig is alle bagage wel aangekomen, inclusief het extra ingecheckte bagagestuk (wie koopt er nou ook souvenirs die niet in je koffer passen?!). Onze taxichauffeur Dick (de vader van Eline) staat gelukkig letterlijk voor de deur, zodat we in konden stappen en weg konden rijden. We zijn namelijk helemaal geen regen meer gewend, dus dat vonden we maar vervelend.

Nu zijn we weer thuis. Alle was is weer gedaan en iedereen is weer enigszins bijgekomen van ons avontuur. Het was voor ons de reis van ons leven. We hebben heel veel gezien, en we hebben heel veel meegemaakt. We zitten vol met indrukken en herinneringen. We hebben het fantastisch gehad. We willen graag ook even een momentje pakken om jullie allemaal te bedanken. Bedankt voor het lezen, bedankt voor het meeleven en het reageren op ons blog. Dat hebben we erg gewaardeerd!

Dank voor het volgen!
Erik, Marry, Pieter & Eline, Martijn.